Nie wystarczy dobrze projektować. Trzeba umieć o tym mówić.

Michał to projektant z ponad 10-letnim doświadczeniem. Ukończył Wzornictwo na ASP w Krakowie i od początku był zakochany w dizajnie. – To było jak miłość od pierwszego wejrzenia. Dizajn stał się moim wewnętrznym "way of being" – mówi.

Pracował ze startupami, w agencjach reklamowych, w międzynarodowej firmie, a najpełniej rozwijał się w studiach projektowych. Dziś współtworzy kolektyw United States Of Arts, gdzie jego ekspertyza w obszarach brandingu, strategii i komunikacji wizualnej łączy się z kompetencjami innych twórców. – Projektuję, koduję, animuję, piszę. Buduję marki. Ale najważniejsze – robię to z ludźmi, nie tylko dla ludzi.

Jego praca opiera się na zaufaniu i długofalowych relacjach. – W wielu przypadkach to relacje trwające 8–10 lat. Zdarzyło mi się kilkukrotnie realizować rebranding wcześniej zbudowanego przez siebie brandu – opowiada z uśmiechem.

Przez lata Michał wolał mówić obrazem. Rysunkiem, formą, koncepcją. – Dobry projekt powinien się bronić sam, right? – powtarzał. Ale w pewnym momencie zrozumiał, że to za mało. Jeśli nie umiesz opowiedzieć o tym, co robisz, nikt się nie dowie. Albo zrozumie to zupełnie inaczej.

– Przez długi czas unikałem bezpośredniego kontaktu z klientem – przyznaje. – Nie czułem się w tym mocny. W agencji 360 miałem wsparcie PM-ów, którzy przejmowali cały ciężar rozmów. Ale z czasem poczułem, że brief to za mało. Że nie wszystko da się wytłumaczyć tabelką. Zrozumiałem, że osoby niebędące twórcami nie są w stanie przedstawić projektu w taki sposób jak sam bym to zrobił.

Zaczął prosić o udział w spotkaniach, uczyć się mówić o tym, co robi. Ale łatwe to nie było. – Rozwiązania, w które wkładałem mnóstwo serca, nie szły w parze z pewnością siebie. Wystarczył jeden krytyczny komentarz i cała prezentacja się rozsypywała.

Myślę, że to częsty casus w branży kreatywnej – od nas, kreatywnych, oczekiwany jest wysoki poziom wrażliwości i uważności, a realizowane projekty często niosą w sobie bardzo osobisty ładunek emocjonalny. Z drugiej strony ta sama wrażliwość jest natychmiast poddawana niebezpośredniej ocenie – przez klienta, przełożonego czy nawet kolegów z zespołu. Dlatego tak wiele niesamowitych pomysłów nie opuszcza naszych szuflad i dlatego tak ważne jest dzielenie się swoimi pracami.

Do pracy z Angeliką Zimny trafił przypadkiem. Była partnerką w jednym ze studiów, do którego dołączył. – Na początku traktowałem to jako ciekawostkę. Byłem otoczony kocurami z branży i interesowało mnie tylko projektowanie. Ale szybko się okazało, że to właśnie rozmowy z Angeliką są tym, co robi największą różnicę.

– Moje wcześniejsze doświadczenia z coachingiem ograniczały się do jednodniowych warsztatów, gdzie dowiadywaliśmy się, jakimi owocami jesteśmy. Nie traktowałem tego poważnie. A tu – konkretne narzędzia, realny proces, zero ściemy.

Angelika nie narzucała sztywnych modeli. – Robiła wszystko, żeby wydobyć z nas samych kulturę organizacyjną, która już istniała. Miała konkretne narzędzia. Był plan. Ale był też ogromny szacunek do naszego procesu.

Prawdziwą zmianę przyniósł test Gallupa. – Otworzył mi oczy. Pokazał, że moje mocne strony – analityczne, strategiczne, wykonawcze – nie są przeszkodą w komunikacji. Że nie muszę próbować być kimś innym. Że mogę mówić po swojemu.

Zaczął rozwijać swoje naturalne talenty. Zamiast uczyć się na siłę small talku, pogłębiał umiejętność słuchania, zadawania dobrych pytań, prowadzenia rozmowy procesowo. – I nagle okazało się, że jestem w tym dobry. Że to działa.

– Przestałem uparcie skupiać się np. na komunikacji (którą wówczas miałem na 34. miejscu), a zacząłem rozwijać bliskie sobie talenty analityczne i strategiczne, szukając dla nich możliwości i zadań, które mogłyby wzmocnić słabsze obszary.

Po pięciu latach zrobił test ponownie. I okazało się, że talenty relacyjne, kiedyś odległe, dziś są na czele. – Z projektanta skupionego na zadaniu stałem się osobą, która potrafi przekazać wiedzę, zainspirować innych, budować zaufanie.

Zmieniło się wszystko. Michał zaczął pracę od rozmowy, nie od briefu. – Small talk is a big deal. To nie banał. To moment, w którym rodzi się zaufanie.

– Dziś mam świadomość, że design nie rozwiązuje wszystkich problemów. Czasem lepszym rozwiązaniem jest praca strategiczna, a nawet... przerwa. I potrafię to powiedzieć klientowi.

Opracował framework współpracy, który zaczyna się od zrozumienia, a kończy na poczuciu wspólnego autorstwa. – Klient nie kupuje projektu. Klient współtworzy rozwiązanie. Wtedy wszystko działa lepiej.

Dziś nie boi się powiedzieć „nie”. Potrafi zakończyć projekt, jeśli coś nie gra. Potrafi stawiać granice i jasno komunikować zakres. – Mam swoją listę czerwonych flag. I dzięki temu wiem, kiedy współpraca ma sens.

Zmienił się też stosunek do wyceny. – Wiem, gdzie mogę być elastyczny, a gdzie powinienem postawić na swoim. Wiem, ile jest warta moja praca.

– Zbudowałem wyraźną, nie przechodzącą w egocentryzm (tak mi się wydaje) pewność siebie. Dzięki temu współpracujące ze mną osoby ufają moim decyzjom i zaleceniom – czują ich pewność.

Dzięki współpracy z Angeliką nauczył się zarządzać emocjami, energią i relacjami. – Dziś mogę powiedzieć, że jestem partnerem, nie wykonawcą. A klienci wracają – nie tylko po kolejne logo, ale po rozmowę. Po proces. Po relację.

– Znajdź swoją pasję, swój talent i pozwól mu komunikować się przez ciebie – mówi dziś Michał do innych twórców.